‘Çapaklarımı göstermeyi seviyorum, insanlara samimi geliyor’

Onu Instagram’daki @tacikkkk isimli hesabından paylaştığı görüntülerle tanıdık. Tacettin Katip (35) kendi yazdığı metinlerle görüntüler çekiyor ve kelamı de iç sesine veriyor. Kadın-erkek bağlantılarını, kent hayatını, iş dünyasını tiye alıyor. Tıpkı vakitte yazar-
lık da yapan Katip’le söyleşi yapmak için buluşuyoruz. Biz konuşurken iç sesi de gerçekleri fısıldıyor: “Hemcinslerim bayanın gücünden kötü tırsıyor diyemedim.”

İç sesinle konuştuğun görüntülerle tanınan oldun. Şimdiye dek neler yaptın, anlatır mısın?

Eskişehir Anadolu Üniversitesi Güzel
Sanatlar Fakültesi Fotoğraf Bölümü’nde okudum. Okuldayken amatör tiyatro yaptım. Sonra kendi doğaçlama kulübümü kurdum.
500-600 kişilik salonu her hafta dolduruyorduk. 6-7 sene Eskişehir’de kaldım. Çok hoş bir kent, iş imkânı olsa asla gelmezdim İstanbul’a.

İç ses: Yine de gelirdim ya aslında, abarttım, o kadar da sevmiyor değilim İstanbul’u.

İstanbul’da neler yaptın?

Mahşer-i Cümbüş doğaçlama tiyatro kümesiyle çalıştım. Daha sonra ‘Çok Hoş Hareketler 2’de yaklaşık iki sene müelliflik yaptım. Lakin gördüm ki bir müellif olarak piyasada tutunmak çok güç. İşin yüzde 90’ı metin lakin müelliflik hiç bedel görmüyor. Başrole verdikleri paranın yanında devede kulak. Görüntü çekmeyi seviyordum, o tarafa yöneldim. ‘Hadi Çıkıyorum Yine’ diye bir format buldum. Yazdıklarımı bu türlü bayık bir tonla seslendirince ortaya bu görüntüler çıktı. Bir ayda reklamsız 100 bin takipçiye ulaştım ki 700 takipçim vardı.

İç ses: “Bir ayda 100 bin takipçi” deyince Hazan Hanım’ın yüzü ekşidi üzere. “30 milyon etkileşim alıyordum” deseydim keşke.

İç sesinle konuşma fikri nasıl ortaya çıktı?

Eşimle Facebook’ta mesajlaşırken parantez içinde iç seslerimizi yazardık. Örneğin “Geç oldu” diyordum. Parantez içine de “Sabah kahvaltıya gelir mi benimle acaba” yazıyordum. O da tıpkı formda parantez içinde “Bana tatlı olduğumu söylese ne kadar beğenilen olurdu” üzere şeyler yazıyordu. Buradan çıktı fikir. ‘Issız Adam’ sinemasında de vardı. Son sahnede.

İç ses: Filmi sormaz umarım, bir tek son sahnesi aklımda zira.

Videoları nasıl kurguluyorsun?

Bir içgörü geliyor bana. Misal artık kahvenin yanında şeker getirmediklerini fark ediyorum. Bu üslup ayrıntıları tespit edip duran adam görüntülerini çekiyorum. Sonra da o görüntünün üzerine seslendirme yapıyorum. Eşimi de orta ara dahil etmeye başladım ve onlar çok sevildi. İlgi üzerine içerikler çok kolay yürüyor. Herkes ilgisini biricik, çok özel zannediyor. Meğer bir arkadaşım geliyor bana ve kız arkadaşıyla ilgili bir kederini anlatıyor. Diyorum ki: “Oğlum tıpkı, bende de var.” Bu görüntülerle herkes emsal şeyler yaşadığını görüyor. 

İç ses: Topluma ayna tutuyorum dememek için sıkıntı tutuyorum kendimi şu an ancak yok, çok egoist görünür.

Eşinle kaç yıldır evlisiniz?

Bedriye’yle 2017’den beri evliyiz. O da reklam muharriri. Bana en az gülen kişi eşimdir. Aslında az gülen bir insan. Ben ne kadar dışadönük bir tipsem o da o kadar cool. Bir istikrar oluyor sanıyorum o denli.

İç ses: “Cool’dur” dediğim âlâ oldu, “Uyuzdur” deseydim konuta almazdı.

‘İç sesim olmasa delirirdim’

m İnsanların yüzde 5 ila 10’unda iç ses yokmuş, buna ‘anendofazi’ deniyor. Kimileri bir cismi hayal ettiklerinde zihinlerine hiçbir şey gelmiyormuş, buna da ‘afantazya’ deniyor.

İmgeyi gözünün önüne getirememek çok tuhaf. Güzel sanatlar fakültesinde bize “Ayakkabı boyayan birini çiz” diyorlardı. Hiç görmeden, zihninde canlandırarak resmediyorsun. Bunu yapamazdın mesela. İç sesim olmasaydı ben delirirdim herhalde.

İç ses: ‘Gözümde canlanır koskoca mazi’ müziği dönüyor başımda susturamıyorum.

İç sesinin hali genelde nasıldır?

Benim içim çok üşengeç, o yüzden de
iç sesim beni daima motive etmeye çalışıyor. “Hadi oğlum, kalk, bırak oyunu, şunu yapman gerekiyor” üzere bana daima gaz veriyor. Keşke övseydi, anksiyetem geçerdi.

İç ses: Övülecek neyim var zati?

Anksiyeten mi var?

Var, evet (gülüyor). Genelde iç sesim bana “Bak, öbürü ne yapmış, sen duruyorsun, çalışmıyorsun” üzere şeyler söylüyor. Zira annem iki dakika otursam “Ne oturuyorsun, kalk şunu yap” diyen bir bayandı. Rizeliyiz biz. Annem de hamarattır, elinden her iş gelir. Hiç rahat bırakmadı beni. İki de ablam var.
İç ses: Ailemden bahsetmiş oldum, uygun oldu!

İnsanların seni sevmesinin nedeni ne?

Çapaklarımı göstermeyi seviyorum. Bazen bilhassa yanlış kurduğum cümleleri bırakıyorum görüntülerde zira hakikaten insanlara samimi geliyor. Ben arkadaşlarımı da ona nazaran seçiyorum. Kibirli, otokontrolü fazla, her söylediğini hesaplayan beşerler çok antipatik geliyor bana. Neyi yanlış yapabilirsin, en fazla ne diyebilirsin ki, sal gitsin!

İç ses: Ama o yüzden üç arkadaşım kaldı, biri de eşim esasen.

‘Zorbalığın prim yaptığı bir dünya bu’

Şimdi zihnimizde bir portal açsak, sen de oradan geçerek farklı bir dünyaya gitsen, nasıl bir yer görmek isterdin?

Samimiyetin, doğallığın, pak fikirlerin hâkim olduğu bir yer olsun isterdim. Oradaki en makus insan ben olayım mesela. Kendimi mecburen düzelteyim. Burada tam aykırısı ya, biz onlara benziyoruz; yapaylığa bir formda ayak uyduruyoruz. Kibarlığın zayıflık olarak algılandığı, zorbalığın prim yaptığı bir dünya bu. Biraz da ataerkil bir toplum olmanın zorluklarını yaşıyoruz…

İç ses: Çok düzgün dedim ya!

Nasıl mesela, örnek verir misin?

Örneğin eşimi övdüğüm, ona iltifat ettiğim çok hoş görüntüler var. Bana direkt iletilerden “Gevşek misin, bayanları bu kadar şımartmayın. Sen light erkek misin” üzere neler yazıyorlar! İstiyor ki bayanları daima kötüleyelim. Bazen bilhassa bırakıyorum o yorumları, silmiyorum. Zati bayanlar çabucak saldırıyor. Bedriye’yle bakıp gülüyoruz.

İç ses: Hemcinslerim bayanın gücünden kötü halde tırsıyor diyemedim.