Erol Evgin: ‘Dağılıp toparlanmak düzgün yaşamaktan daha zor’

Erol Evgin her vakit çok dakik. Tam sözleştiğimiz saatte stüdyoya geliyor. “Hayatta en kıymetli ve güç şeylerden biri samimi, içten olmak” diyen sanatçı sahnedeki hali üzere, çok kibar ve samimi. İnsan onu dinlerken beyefendi tutumlarından, ses tonundan adeta büyüleniyor. Cildi de güya dondurulmuş üzere, hiç yaşlanmıyor… Fotoğraf çekimine geçmeden evvel sohbete başlıyoruz.

◊ Erol Bey o kadar düzgün bir hayat öykünüz var ki, insan size soru hazırlamakta zorlanıyor…

Teşekkürler Hakancığım.

◊ Hayatı bu kadar da düzgün yaşamak sıkıntı değil miydi?

Bilmiyorum ancak dağılıp toparlanmak düzgün yaşamaktan daha sıkıntı üzere geliyor bana. Huzurlu bir hayatım var, işimi çok seviyorum, etrafımda sevenlerim var, bu da çok memnun ediyor beni. Bu müzikleri birinci söylediğim yıllardaki 0-6 yaş kümesi kız çocukları artık konserlerime genç birer hanımefendi olarak geliyor. Güya birbirimizi 30 yıldır tanıyormuşuz üzere kulislerde sarmaş dolaş oluyoruz. “Biliyor musunuz” diye kelama giriyorlar, “Biliyorum” diyorum.

◊ Neyi biliyorsunuz?

“Ben sizinle evlenecektim” diye devam ediyorlar. Ben de bunu söyleyeceklerini bildiğim için “Biliyorum” diyorum. “Tüh, hoş kızı kaçırmışım lakin daha güzel birini bulmuşsun” diye ekliyorum. Karşılıklı gülüşüyoruz.

◊ Bu düzgün duruş hamurunuzda olan bir şey mi yoksa en başta sizin için pak görünen müzikçi profili çizildi ve o denli kaldı mı?

Hayatta en değerli ve sıkıntı şeylerden biri samimi, içten olmaktır. Yani proje emelli bir şeyi yaparsanız o bir müddet sonra bir yerden patlar, falso verir. Mevlana’nın kelamı var; “Ya olduğun üzere görün ya göründüğün üzere ol”. Bizim vaktimizde imaj maker’lar yoktu, mottomuz buydu. Onun için olduğumuz üzere görünmeye çaba ettik. Olağan bunun da temelinde memnun bir ailede yetişmiş olmam yatıyor. Beş erkek kardeşin dördüncüsüyüm.

◊ Hep erkek çocuklar…

Evet, üç erkek kardeşten sonra bizimkiler üretime 10 yıl orta vermişler, sonra bir kız çocuk hayaliyle ben dünyaya gelmişim. Benden sonra da tekrar bir kız çocuk hayaliyle kardeşim gelmiş ve
beş erkek olmuşuz. Aileme dönersem; biraz otoriter lakin sevgi dolu bir baba, sonsuz sevgi ve şefkat dolu bir anne, kardeşler ortasında güzel diyaloglar… Eğitimim de güzel geçti. Artık de keyifli bir ailem var; bir kızım, bir oğlum, 15, 16, 17 yaşlarında üç torunum var. Bunlar da herhalde bana yansıyor. Meslek hayatımda 55 yılı geride bıraktım. Mesleğimde gereksiz ve çok hırslara kapılmadım.

◊ Aslında çok çalışkansınız. Tam aksisi üzere hissettiriyor…

Çok çalıştım lakin mesela 80’lerin ortasında arabesk çok hâkim olmuştu, benim arabesk müzikle bir türlü dokum tutmadı. Kenara çekildim, mimarlık ofisi açtım. Eşim de mimar, birlikte çalıştık. Yani sıhhatimi bozacak, tutumlarımı değiştirecek ya da yolumu şaşıracak kadar hırs yapmadım. O periyot yaptığım uzun soluklu televizyon gösterileriyle kendimi unutturmadım. Tekrar pop müzik gündeme gelince müzikler üretmeye devam ettim.

◊ Pisliğe hiç bulaşmadınız mı?

Doğruluktan ayrılmamak lazım! İnsanın hakikat bildiği yolda dosdoğru gitmesi en doğrusu. Fazla yanlışsız bir karşılık oldu.

◊ Virajlar hiç olmadı mı?

Kenara çekildiğim vakitler oldu. 80’lerin ortasında ya ikinci sınıf, üçüncü sınıf yerlerde çalışacaktım ya da çekilecektim. Benim bu işe başlarken bir prensip kararım vardı: “Mesleğimde iniş olmayacak, o noktada bırakır ya da çekilirim.” Zira bizden evvel sinema ve müzikte büyüklerimiz büyük çıkışlar yapmış, doruklara oturmuşlar, sonra düşmüşler. O düşüş trajik bir şey. 2005’te Balmumcu’da bir yerde yalnızca haftada bir gece müzik söylemeye başladım. 11 yıl sürdü lakin daima haftada bir geceydi. Kuralım buydu, özel bir şey olsun istedim. Öteki lokallerden birçok teklif geldi, hiçbirine gitmedim. Sonra tekrar konserler periyodu başladı.

◊ Ve yine patladınız…

Evet, Amerikalılar ‘come back’ diyor, ben “Bitpazarına ışık yağdı” diye dalga geçiyorum. Kendinle dalga geçmek değerli, biliyorsun.

‘GENETİĞİM DÜZGÜN; BOTOKS, DOLGU YOK’

◊ Sizin için ‘Yaşlanma aksisi sanatçı’ diye bir yorum okudum…

Bana ‘Benjamin Button’ diyorlar. Genetiğim âlâ. Annem 95 yaşında vefat etmişti. Anne tarafımda çok uzun yaşayan akrabalarımız var, işin yarısı genetik. Öbür yarısı da ruh ve vücut sıhhatini âlâ korumak. Mesela kesinlikle günde sekiz saat uyuyorum. Konserim olmadığı akşamlarda 22.00 üzere yatıp sabah 7.30’da kalkıyorum. Beslenme çok değerli. Birkaç aydır glütensiz ve laktozsuz besleniyorum.

◊ Botoks ya da dolgu var mı?

Olmadı daha.

◊ Hadi canım…

Valla yok, cildim güzel yani. Kolajen hapları alıyorum, ortada üç aylık kür yapıyorum.

◊ Boyun, el, göz için farklı nemlendiricileriniz var mı?

Ayşen Gruda “Nerelerime ne kremler” diye dalga geçerdi. Boynum kırıştı aslında Hakan (gülüyor). Pilates yapıyorum ve çok yürüyorum, kaslar için çok değerli.

‘HUYSUZ İHTİYARLIK BENDE DAHA BAŞLAMADI’

◊ Günleriniz nasıl geçiyor?

Polonezköy’de yaşıyorum. 20 yıldır prodüksiyonlarımızı yaptığımız bir ofisimiz var; benim ve oğlum Murat Evgin’in bütün işlerini oradan üretiyoruz. Her gün 10.00 üzere ofisime sarfiyat, altı saat çalışırım.

◊ Polonezköy’de nasıl bir hayat kurdunuz kendinize?

Polonezköy bir orman köyü, bol oksijen var, onun da cilde ve vücuda çok yararı oluyor. Orman yürüyüşleri yapıyorum. Köpeklerim var, tam bin tane ağaç diktim. Bitkilerim var. Yazın her gün yüzüyorum, olabildiğince yaşıma nazaran spor yapmaya çalışıyorum.

◊ İnsanlar yaş aldıkça huysuzlaşır derler. Huysuzluklar size de uğramaya başladı mı?

Dediğin gerçek lakin huysuz ihtiyarlık bende daha başlamadı.

‘ÖZÜR DİLEMEYİ ÇOK YETERLİ BİLİRİM’

◊ Yeni müziğiniz ‘Öpseydin Yaralarımdan’ çıktı. 1997’de yayımlanan ‘Ben İmkânsız Aşklar İçin Yaratılmışım’ müziğinin devamı mı?

Sözler yeniden Dr. Selma Çuhacı’nın, onu da Selma yazmıştı. İkisini de ben besteledim ve müzik yöneticiliğini Firuz İsmailov yaptı. Evvelki müzikte aşk ayrılığı vardı, burada da onları buluşturduk yıllar sonra. Klip için Ecem Gündoğdu ile çalıştık, görüntü yönetmeni Veli Kuzlu, Polonezköy’de çektik.

◊ Yaralar öpünce geçer mi sizce?

İyileşir, geçer olağan. Fiziki yaranın geçmesi kolay olmaz, kabuk bağlar, o kabuk düşer falan, bir süreçtir lakin manevi yaralar öpünce geçer.

◊ Siz çok öper misiniz yaraları?

Evet, özür dilemeyi çok güzel bilirim. Özür dilemek bir fazilettir, yapılan yanılgılardan dönmek, insanların gönlünü almak… Bu ortada dinleyenler de çok hoş reaksiyonlar verdi müziğe, “Varlığınız yaralara âlâ geliyor”, “Siz müzik söylerken yaralar iyileşiyor”, “Çok muhtaçlık duyduğumuz bir devirde yaralarımıza merhem oldu şarkınız” üzere şeyler söylemişler. Bunlar beni çok keyifli ediyor.

◊ Şarkılarda aşkı anlatıyorsunuz lakin siz aşkı nasıl tanımlarsınız?

Bedri Rahmi Eyüboğlu’nun dizelerindeki üzere; “Bir dilimi zehir zıkkım, bir dilimi candan tatlı” der, ben de o denli düşünüyorum. Çok gelgitli bir şey aşk.

‘ADİLE ABLA’YLA ANNE-OĞUL GİBİYDİK’

◊ Instagram’da nostaljik fotoğrafları paylaşıyorsunuz… O günleri özlüyor musunuz?

Özlem oluyor, hoş bir devir yaşamışız diye şükür de ediyorum.

◊ En çok kimleri özlüyorsunuz?

Müzikal oynadığım yıllar çok keyifliydi. Çiğdem Talu ve Melih Kibar’la çalışmalar yaptığımız yılları özlüyorum. 

◊ O vakitlerden bir anı anlatsanız…

‘Hisseli Mükemmeller Kumpanyası’nda oynarken Adile Abla’yla anne-oğul üzere olduk. Bir gün meskenine habersiz gittim, televizyonda sinema izliyordu. Bütün vücuduyla güler, bütün vücuduyla sarsılarak ağlardı. Hüngür hüngür ağlıyor… “Adoş, bu senin rol aldığın sinema, senaryoyu ezbere biliyorsun” dedim, “Olsun, çok dokundu” demişti. Çok şekerdi Adile Abla.