Öğretme aşkıyla hayata tutundu

Sınıf öğretmeni Aslı Çolak’ın zelzeleden evvel memnun bir evliliği, dört çocuğunun sevinçli kahkahasıyla çınlayan huzurlu bir meskeni vardı. Kendisi üzere sınıf öğretmeni olan eşi Mustafa Çolak ile üniversite yıllarında tanışmış, akabinde tıpkı okullarda vazife almışlardı. 4’üncü çocuğunu dünyaya getirdiği için doğum müsaadesinde olan Aslı öğretmen 7 Şubat’ta işe başlayacak, öğrencilerine kavuşacaktı. Lakin o sabah okuluna gidemediği üzere hem 13 yıllık eşine hem de birinci çocuğu olan 11 yaşındaki Ali Mert’e veda etmek zorunda kaldı. Enkazda, başka üç çocuğuyla 4 buçuk saat boyunca kurtarılmayı beklerken üstüne düşen tavan nedeniyle sıhhatini da yitiren Aslı Çolak, düzgünleşir iyileşmez yine ikinci yuvası olan okuluna koştu. Öğrencileriyle birlikte tekrar hayata sarılan Aslı Öğretmen, eğitim aşkını ve yaşadıklarını şöyle anlattı:

VELİLERİMİN CÜMLELERİ BANA GÜÇ VERDİ
“Atatürk Üniversitesi’nden mezun olduktan sonra birinci misyon yerim olan Gaziantep’in Nizip ilçesine 2008 yılında atandım. 2010 yılında evlendikten sonra eşimin yanına, Şanlıurfa’ya tayin oldum. Orada tıpkı okulda o müdür ben de ise sınıf öğretmeni olarak 5 yıl boyunca çalıştık. Hem bölge halkı hem de öğrencilerimiz bizi çok seviyordu. Hatta oradaki öğrenci ve velilerim hala beni arar ve ‘Hocam sen yalnız değilsin, gerinde biz varız’ derler. Onların bu cümleleri de bana daima güç verdi.

EŞİMLE SON ÖĞRETMENLER GÜNÜMÜZDÜ
Çocuklarımız olduktan sonra eşimle birlikte memleketimiz Hatay’a dönmeye karar verdik. 2015 yılında Hatay’ın Reyhanlı ilçesinde ikimiz de sınıf öğretmeni olarak misyona başladık. İkimiz de çocukları çok sevdiğimizden onlar da bizi severdi. 2022 yılının temmuz ayında dördüncü çocuğumuz Göktuğ dünyaya geldi. Bu nedenle o yılın birinci periyodu doğum müsaadesine ayrılmıştım. İznime rastlayan öğretmenler gününde eşim Mustafa’ya sınıfta bir sürpriz hazırlayan öğrencileri beni de davet ettiler. Oysaki o öğretmenler günü, eşimle kutladığımız son öğretmenler günüymüş.

EVLATLARIMI SON SEFER KAYDA ALMIŞIM
Doğum müsaademin son günü 6 Şubat 2023’tü. O gün, öğrencilerime ‘yarın okula geliyorum, hepinizi çok özledim’ diye bildiri atmıştım. Konutta de çocuklarım tatil sonrası okula başlayacakları için heyecanlılardı. Meskenin içinde sevinçli bir telaş vardı. Hatta o gün onların görüntüsünü çekmiştim. Evlatlarımı son kere bir ortada kayda aldığımın farkında değildim. Ayrıyeten o gece küçük kızım Zümra, benimle uyumak istediğini söyledi ki olağanda konutta herkes kendi odasında yatar. O nedenle eşim 11 yaşındaki oğlum Ali Mert ve öbür kızım Miray ile kaldı. Ben de Zümra ve 6 aylık bebeğim Göktuğ ile uyudum. Sabaha karşı saat 04.17’de ise şiddetli sarsıntıya uyandım.

‘HATAY YOK OLDU’
Hemen eşimin yanına koşup zelzelenin durmayacağını bir an evvel toparlanmamız gerektiğini söyledim. Lakin ikinci sarsıntının başlamasıyla buna fırsatımız olmadı. Kızım ve bebeğimle yere kapandım. Binanın yıkılmayacağından kendimce çok emindim fakat binamızın bağlı olduğu öbür bina yıkılınca bizimki de yana devrildi. 5 katlı binanın üçüncü katındaydık. Konutun tavanı sırtıma çökmüştü ve üstüme binen tonlarca tartısı hissedebiliyordum. Elimde telefon vardı ve neyse ki akrabalarıma haber verebildim. Tam o sırada çok şiddetli bir zelzele daha oldu ve binaların yıkılma sesini duyunca içimden, ‘Hatay yok oldu’ dedim. Artık o enkazdan çıkmanın imkansız olduğunu düşünüyordum.

‘ÜŞÜMESİN DİYE ÜSTÜNÜ ÖRTTÜK’
Yaklaşık 5 saatlik bekleyişin akabinde bebeğim, kızım ve ben enkazdan çıkabildik. Fakat sol ayağımı hissetmiyordum. Çabucak eşimi ve çocuklarımı sordum. Onlar yan odamızdalardı. Kızım Miray’ı oradan sağ çıkardılar. Lakin eşimi bir battaniyeye sarmışlardı. O an öldüğünü anladım lakin bana tekrar de bunu söylemediler. ‘Üşümesin diye üstünü örttük’ dediler. Oğlum Ali Mert’i ise günlerce bulamadık. Hasta olduğum için kendi gayretimle ona ulaşamadım. Ablamın ve öbür akrabalarımın takviyesiyle oğlumu da enkazda bulduk lakin ne yazık ki o da hayatını kaybetmişti. Babasıyla tıpkı gün oğlumu da toprağa uğurladım. Eşim Mustafa oğlunu çok severdi hatta ‘Ali Mert olmadan yaşayamam’ sıkıntısı. Artık ikisi de melek oldu.

ÖĞRENCİLERİMLE HAYATA BAĞLANDIM
Her geçen gün yaşadığım acının azalmasını beklerken onların yokluğu beni de yok etti. Lakin üç çocuğum için hayata tutunmalıydım. Bacağımda ve omurgamda çok önemli sıkıntılar vardı. Bu nedenle birkaç ameliyat geçirdim. Birinci birkaç ay hiç yürüyemedim. Şu anda fizik tedavi sürecim devam ediyor. Lakin sıhhatim çalışmaya el verdiği an yine okula dönmek istedim ve geçtiğimiz eylül ayında misyona başladım. Yine öğrencilerimle birlikte olmak bana çok düzgün geldi. Onlar beni hayata tekrar bağladı. Şu an 4’üncü sınıfın derslerine giriyorum. 10 yaşındaki kızım Miray da benim sınıfımda eğitim görüyor. Benimle emsal süreçleri yaşayan çocuklarla birbirimize takviye oluyoruz. Burada herkes umudunu yitirmişti ancak artık birbirimizi güzelleştiriyoruz. Öğrencilerim hala geleceğe umutla bakıyor ve ben de onların öğretmenleri olarak en uygun yerlere gelmeleri için elimden geleni yapıyorum. Güzel ki mesleğime dönmüşüm.”